Ένα η ψυχή με το φεγγάρι

Ένα η ψυχή με το φεγγάρι...

Χορτάτη, γεμάτη αγάπη, έρωτα, πόθο, πάθος και όνειρα...

Μάτια υγρά από συγκίνηση,

αστράφτουν παρατηρώντας τη βροχή που τα συντροφεύει...

Μια αδερφή ψυχή κοιμάται στην άλλη άκρη της πόλης...

Εγώ ξαγρυπνώ προσέχοντας τα όνειρά της,

μη χάσουν το δρόμο τους ν' ανταμωθούν με τα δικά μου... 

Σε λίγο ξημερώνει Κυριακή...

Σε λίγο η μέρα θ' ανατείλλει τραγούδια

πρωτάκουστα στ' αυτιά της καρδιάς μου...

και κανένα σύστημα, καμιά υποχρέωση δεν είναι ικανά

να με λοξοδρομήσουν από αυτά που μου δίνουν χαρά... 

Τουλάχιστον γνωρίζω τώρα...

Γυναίκα... Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Άλλες ερμηνείες: 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Γιώργος Νταλάρας

Χρήστος Θηβαίος

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα 

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει. 

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Το ταξίδι της χρυσαλλίδας

Δεν ήταν μέρα, ούτε νύχτα. Ήταν η ώρα που της έπαιρνε το νου. Ένα πράγμα σκεφτόταν: την απόδραση. Την έπνιγε ο χώρος, ο χρόνος, η ίδια της η ζωή. Μόνο εκείνη την ώρα ήταν που ένιωθε την ευτυχία και τη δυστυχία, τη χαρά και τη λύπη, τη δράση και την αδράνεια να εναλλάσσονται διαδοχικά μεταξύ τους. Το μυαλό της δραπέτευε, το είναι της ολάκερο σπαρταρούσε από πόνο μαζί και ηδονή. Τίποτα δεν την σταματούσε... Μια σκέψη τη βασάνιζε... να τρέξει, να προλάβει, να ζήσει τη μέρα που χάνεται, να δει τη στιγμή που ο ήλιος κυλά αργά από τον ουρανό κάτω στη γη και βουτά νωχελικά στη θάλασσα, φιλιέται μαζί της και βυθίζεται στη σάρκα της σε μια συνουσία τελετουργική, με υπόσχεση μοναδική να συνεχίσουν τούτο το ερωτικό τους αγκάλιασμα για πάντα.

Τώρα νάτη... καθισμένη στον πιο ψηλό βράχο, κοντά της κανείς, μόνο αυτή, η θάλασσα, ο ήλιος και η ταραγμένη της ψυχή.
Φυσούσε κι ήταν Δεκέμβρης... ένας απ’ αυτούς τους συνηθισμένους χειμώνες που χρόνια τώρα έρχονται, περνούν και φεύγουν μα ήξερε πως εκείνος ο Δεκέμβρης ήταν δικός της, κατάδικός της, κηλίδα αίματος ανεξίτηλη στη ζωή της. Άκουσε εκείνο το κάλεσμα, εκείνο το θρήνο της καρδιάς που ξανά και ξανά την κομμάτιαζε. Όχι... δεν ήθελε να γυρίσει πίσω στην πραγματικότητα, ήθελε να μείνει για πάντα στο όνειρο εκείνης της στιγμής, ήθελε να υπερβεί τα όριά της, ήθελε να πετάξει ψηλά, μέχρι εκεί που τ’ οξυγόνο δεν φτάνει, να πνιγεί μέσα στη τρέλα και τις τύψεις. Επιζητούσε την αυτοκαταστροφή για να λυτρωθεί απ’ τα δεσμά της. Μια χρυσαλλίδα η ψυχή της, έτοιμη να βγει απ’ το κουκκούλι, να γίνει πεταλούδα, να ζήσει μόνο εκείνη τη στιγμή... ασήμαντο το μετά.

Κι έπειτα μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα. Άνοιξε με θάρρος τα φτερά και πέταξε ψηλά δίχως γυρισμό. Το πύρινο φως του ήλιου την καλούσε. Επιτέλους η φωτιά της θα ‘σμιγε με τη φωτιά του. Ζήλευε τον έρωτά του με τη θάλασσα... Ήθελε να ‘ναι αυτή στη θέση της, να ‘ναι αυτή που θα τον αγκαλιάζει και θα τον έχει κοντά της, να ‘ναι αυτή που θα τον ξεπροβοδίζει ως τον ουρανό κάθε αυγή... να γίνει φως και θάλασσα, να κάψει όλα τα πρέπει, να πνίξει όλες τις μετρίοτητες, ν’ αφήσει τη ζωή να κυλήσει λεύτερη στου χρόνου τα γρανάζια.

Χάθηκε απ’ τη γη. Ίσως πετάει ακόμη, ποιος ξέρει, ίσως την έκαψε ο ήλιος, ίσως πνίγηκε στη θάλασσα, μα κάθε σούρουπο, την ίδια ώρα ένας γλάρος ξαποσταίνει στο βράχο, με μια πεταλούδα πορφυρή κουρνιασμένη ανάμεσα στις φτερούγες του. Κάπου-κάπου επισκέπτεται τα όνειρα εκείνων που την αγάπησαν και τους οδηγεί στον κόσμο της, σε μια πτήση χωρίς επιστροφή, σ’ ενα ταξίδι με προορισμό το γαλαξία της γνώσης.

Πόσο σ' αγαπώ... Χάρις Αλεξίου

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Βουγιουκλάκη

Άλλες ερμηνείες: 

Δώρα Σιτζάνη

Ελένη Δήμου

Δήμητρα Γαλάνη

Χάρις Αλεξίου

Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές

τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου μάθω, πως είναι το φιλί,

σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου δείξω το στάχυ το ξανθό

τ' αστέρια που σωπαίνουνε για ν' αποκοιμηθώ

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Έλα να σου πω αγόρι γλυκό μου

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μεσημέρια

Μεσημέρια του καλοκαιριού... άλλοτε πλάι στο κύμα, άλλοτε παρέα με μια γεύση νοσταλγίας στα χείλη, άλλοτε εκεί που στήνουν βακχικό χορό οι μνήμες με τα όνειρα πιασμένες χέρι-χέρι με τραγούδια μεθυσμένα, υμνώντας τον ήλιο που ακούγοντάς τα γέρνει πιο κοντά στη γη, έτοιμος να κυλήσει πάνω στις πέτρες, να σκαρφαλώσει στις πλαγιές τις πιο απόκρυμνες, να βουτήξει σε διάφανα νερά, να βραχεί σε πηγές λουσμένες τιτιβίσματα, να δροσίσει τη λάβα του μια στάλα, μα να μη σβήσει... Να πάρει ανάσα και να ταξιδέψει πάλι ως τα σύννεφα... ψηλά.

Μεσημέρια του καλοκαιριού... κρυμμένη σ' ένα όστρακο ίδιο με τη μήτρα της μάνας μου, ζαλισμένη από τις φλύαρες παρέες των τζιτζικιών, πασχίζω εκούσια να μην αφήνω ίχνη. Μένω εκεί, κουρνιασμένη, λαβωμένη από το ατέρμονο μελισολόι των σκέψεών μου να λαχταρώ με προσμονή αχόρταγη της νύχτας χάδια, των γρύλων συμφωνίες μυστικές, των γλάρων κουστωδίες ουράνιες...

Μεσημέρια του φθινοπώρου... κοιτώντας τον ήλιο που πάιρνει να δροσίζει, τις μέρες που παίρνουν να ξεθωριάζουν, την ανεμελιά που παίρνει να σοβαρεύει, ξεκινώντας δειλά κι ανόρεχτα την πορεία προς τα νοτισμένα από τις στάλες της βροχής φύλλα, εισπνέοντας το άρωμα του υγρής γης, σκουπίζοντας την υγρασία στα μάτια...

Κλείνω τα μάτια... Πίσω απ’ τους αντικατοπτρισμούς του γαλάζιου που ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στο ανοιχτό γκρι, διακρίνω τις ιριδίζουσες λάμψεις του καλοκαιριάτικου ήλιου και τα κρατώ επτασφάλιστα, μην τύχει και τις χάσω.

Μεσημέρια του φθινοπώρου, καθισμένη στα φιλόξενα μονοπάτια της μνήμης, κοιτάζω πέρα μακριά την αχνή γραμμή του ορίζοντα που χωρίζει το ορατό από τ’ αθέατο. Ξαποσταίνω να πάρω δυνάμεις για το κρύο που όλο και ζυγώνει απειλητικά, ενώ γνωρίζω πως δεν θα μείνει για πολύ αν δεν το καλοδεχτώ. Το χελιδόνι μου, μου σιγοψιθυρίζει να είμαι δυνατή και τυλιγμένη με μανδύα χαράς, και μου δηλώνει πως ο μόνον φόβος μου είναι αυτός που κρατά το κρύο σιμά μου, ειδάλλως τα δικά μου ανάλαφρα σύννεφα θα το στείλουν σε ταξίδια μακρινά.

Μεσημέρια του γέλιου, της χαράς, μεσημέρια μελαγχολικά... του φόβου, της απόγνωσης και της ελπίδας, μεσημέρια της σκέψης, του ονείρου... μεσημέρια της ζωής μου ολάνθιστα, με άνθη κάθε λογής που βλάστησαν στους κήπους της καρδιάς μου. Ίσκιοι μεσημεριάτικοι φρουροί, άλλοτε πλάι, άλλοτε ξωπίσω κι άλλοτε μπροστά μου, μα πάντα σύντροφοι πιστοί στο διάβα της ζωής μου.

Λουλουδάκι... Μανώλης Λιδάκης

Δισκογραφία "Το κλειδί" 2004

Στίχοι: Σόφη Παππά

Μουσική: Σόφη Παππά

Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Ένα λουλουδάκι τόσο δα μικρό

άνθισε η αγάπη στο παράθυρό μου

άνοιξε τα φύλλα κι έβγαλε ανθό,

ένα λουλουδάκι τόσο δα μικρό.

Λουλουδάκι μου, λουλουδάκι μου,

κρίνο, πασχαλιά, γιασεμάκι μου.

στης καρδιάς μου

το μπαλκονάκι μου.

Ένα λουλουδάκι τόσο δα μικρό

σκάλωσε στον τοίχο

κι έφτασε στη στέγη

γέμισε αγάπη κι άρωμα ακριβό,

ένα λουλουδάκι τόσο δα μικρό.

Λουλουδάκι μου, λουλουδάκι μου...

Όνειρα

Ακροβατείς στα πιο τρελά μου όνειρα... Τρέχεις ανέμελα στα μονοπάτια της σκέψης μου... Τραγουδάς σκοπούς που δεν έχω ποτέ μου ακούσει... Σιγοψυθιρίζεις στ' αυτί μου λέξεις που δεν υπάρχουν... λέξεις δικές σου, χαρισμένες σ' εμένα... Τις ακούω... μεθάω με τον ήχο τους... Πλησιάζω... κολλάω στο κορμί σου... μεθάω με το άρωμά σου... Σε κοιτώ στα μάτια... μεθάω με τη ματιά σου... Ακούω την καρδιά σου... μεθάω με τους χτύπους της...

Σε παίρνω απ' το χέρι και χάνομαι στα όνειρά σου... στους λαβυρίνθους των σκέψεών σου... Αφουγκράζομαι τους ήχους της ψυχής σου... Νιώθω... αναπνέω... χάνομαι... Κλείνω τα μάτια... Χρώματα... εικόνες... μελωδίες...

Ανοίγω τα μάτια... ΕΣΥ... ο κόσμος... ΕΣΥ... η αγάπη... ΕΣΥ... ο έρωτας... ΕΣΥ... η ψυχή μου... ΕΣΥ... η ζωή μου... ΕΣΥ... τα όνειρά μου... ΕΜΕΙΣ...!!!

Κάνε τον πόνο σου χαρά.... Μαίρη Λίντα

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Μαίρη Λίντα, δίσκος 45στροφών, 1964.

Γραμμένο για την ταινία του Robert Stevens

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

(Αγγλ. τίτλος: IN THE COOL OF THE DAY, 1963).

Δύο εκδόσεις:

μία με ελληνικούς στίχους του Nίκου Γκάτσου και μια με τον Nat King Cole (Tίτλος: In the Cool of the Day) και αγγλικούς στίχους του L. Sullivan.

Κάνε το δάκρυ σου χαρά

και τον καημό σου του γιαλού μαργαριτάρι

τώρα που πάλι λαχταρά

ν ανοίξει τ όνειρο τα πρώτα του φτερά.

Σε καρτερώ τόσον καιρό

να ρθείς και πάλι στην παλιά πηγή

σε καρτερώ πικρό νερό.

Κάνε το δάκρυ σου χαρά

και τον καημό σου του γιαλού μαργαριτάρι

τώρα που πάλι λαχταρά

ν ανοίξει τ όνειρο τα πρώτα του φτερά.

Στου γυρισμού την αμμουδιά

έχω κρυμμένο το παλιό μας το φεγγάρι

να στο χαρίσω μια βραδιά

που θα φανείς μέσα απ' των άστρων τα κλαδιά.

Ετοιμόρροπος Μουλείπης

Κρεμάστηκε ο Μουλείπης στην ελ σι ντι οθόνη

να πέσει ετοιμάζεται, γλιτώνει δεν γλιτώνει.
Τρόμαξα και τον κοίταξα με δέος μες τα μάτια
σκέφτηκα τις φτερούγες του να γίνονται κομμάτια.

Το βλέμμα σήκωσε άξαφνα κι ένα γελάκι σκάει

είσαι κουτή, ψιθύρισε... πλάσμα είμαι που πετάει.

Παρέα ήρθα σήμερα λιγάκι να σου κάνω
για μην νιώθεις μοναξιά, τον πόνο να γλυκάνω.


Νεράιδος είμαι του έρωτα γνωστός στην οικουμένη

και θέλω μόνο να σε δω κι εσένα ευτυχισμένη.
Να μου γελάς, να μου μιλάς, να 'μαι ο μικρός θεός σου
μην είναι άδεια η καρδιά σαν λείπει ο άνθρωπός σου.

Ηλιαχτίδα... Τάνια Τσανακλίδου

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Κωστής Ζευγαδέλλης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Χάθηκα ξανά σε λαβυρίνθους κι έχασα καιρό
Να σ'αναζητώ άμοιρη ψυχή μου
Έχασα καιρό άμοιρη ψυχή μου.

Θεέ μου πώς ποθώ μιαν ηλιαχτίδα
Ταίρι φωτεινό νά 'χω φυλαχτό
Σε ηλιόλουστη πατρίδα
Σε ταξίδι μυστικό
Με ουράνια πυξίδα.

Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή
Θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή
Θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή
Φως μου ακριβό, αχ μη σπαταληθείς ανώφελα.

Σβήνω και ξεχνώ τα περασμένα
Ένα πρωινό όλα θά 'ναι αλλιώς
Τα κομμάτια μου ενωμένα
Θά 'χω δρόμο ανοιχτό
Και στο πλάι μου εσένα.

Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή
Θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή
Θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή
Φως μου ακριβό, αχ μη σπαταληθείς ανώφελα.

Σ' αγαπώ

Τις νύχτες που κλείνω τα μάτια, σε σκέφτομαι κοντά μου... να περπατάμε άλλοτε χέρι-χέρι κι άλλοτε σφιχταγκαλιασμένοι, πλάι στη θάλασσα, να ατενίζουμε το γαλάζιο και να υγραίνονται τα μάτια μας... άλλο θόρυβο να μην ακούμε, παρεκτός το παφλασμό του νερού, πιο θυμωμένο ή πιο γλυκό, τις ανάσες και τα βήματά μας. Σκέψη καμιά να μην περνά απ' το μυαλό μας, να μιλάμε χαζά και να χαμογελάμε, να κάνουμε όνειρα, όνειρα χρωματιστά, να σιγοτραγουδάμε σκοπούς ασυνάρτητους... μονάχα η φύση κι εμείς... και σιμά μας άλλος κανείς...

Το χρόνο να λαβώσω... Σωκράτης Μάλαμας

Στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει
Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει.

Χθες βράδυ

Φυσούσε κρύα, παγερή η μοναξιά το βράδυ,

Απ’ το σπασμένο τζάμι μου φτερούγισε ο Μουλείπης.
Κάθιδρος, άρρωστος, χλωμός, ένα με το σκοτάδι,
στα μάτια του όμως έλαμπε η ομορφιά της λύπης...


Μου ‘λειπες και του έστρωσα πρόχειρα το τραπέζι,
μπρούσκο κι Αϊ Γιώργη ανοίξαμε μα πέταξε στον κήπο,
βγήκε για ένα ζεϊμπέκικο ή η θλίψη μου μ’ εμπαίζει...
Λέξεις στερνές το δάκρυ του πως του ‘λειπε η Σουλείπω...

Ενδόριστος 2011

Το μαγικό βουνό... Μανώλης Λιδάκης-Μάριος Φραγκούλης

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική: Θύμιος Παπαδόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης & Μανώλης Λιδάκης (Ντουέτο)

Το μαγικό βουνό

του Αλχημιστή το θησαυρό

ψάχναν δυο φίλοι κάποτε να βρουν

και τη χαρά να μοιραστούν.

Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας

ΨΗΛΑ πάνω από την πόλη, σε ένα μεγάλο βάθρο, στεκόταν το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Ήταν όλος επιχρυσωμένος με λεπτά φύλλα καθαρού χρυσού, για μάτια είχε δυο λαμπερά ζαφείρια και ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι έλαμπε στην λαβή του σπαθιού του.

Πραγματικά τον θαύμαζαν πολύ. "Είναι όμορφος σαν ανεμοδούρα", είπε ένας απ' τους δημοτικούς συμβούλους που ήθελε να ξεχωρίζει για το καλλιτεχνικό του γούστο, "όμως όχι το ίδιο χρήσιμος", πρόσθεσε επειδή φοβόταν ότι οι ταπεινότεροι άνθρωποι θα νόμιζαν ότι στερείται πρακτικής σκέψης, πράγμα που αυτός δεν το πίστευε καθόλου για τον εαυτό του.

Άκου τ' αηδόνια... Μαίρη Λίντα

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

Πρώτη εκτέλεση: Μανταλένα

Άλλες ερμηνείες:

Μαίρη Λίντα

Σταμάτης Κόκοτας

Λένα Αλκαίου

Άκου τ' αηδόνια της αυγής

στα ανθισμένα κλώνια

και ξαναζήσε μια στιγμή

τα περασμένα χρόνια.

Κλόουν

Οι κλωστές έσπασαν κι η μαριονέτα κλόουν, έπεσε στο πάτωμα με θόρυβο. Η πορσελάνη, έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Το μόνο που απέμεινε, ήταν τα κρυστάλλινα γαλάζια μάτια κι η μικρή κρυστάλλινη καρδιά του κλόουν. Μάζεψα με προσοχή όλα τα κομμάτια της πορσελάνης, τα κόλλησα, τοποθέτησα τα μάτια και την καρδιά στη θέση τους κι ο κούκλος ήταν ξανά έτοιμος, μα οι κολλήσεις τον έκαναν να έχει μια όψη φρικιαστική.

Πέρασε καιρός και κάπου-κάπου, ξεκολλούσε πάλι κάποιο κομμάτι. Το ξανακολλούσα, μα ύστερ' από λίγο καιρό, ξεκολλούσε άλλο.

Ένα βράδυ, ονειρεύτηκα πως ο κούκλος ήταν κλεισμένος σ' ένα κλουβί και από τα κρυστάλλινα γαλάζια μάτια του κυλούσαν μικρές πολύχρωμες πέρλες αντί για δάκρυα. Το άλλο πρωί βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Πολλά κομμάτια είχαν ξεκολλήσει και είχα την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα διαλυόταν. Από καιρό ήθελα να τον πετάξω. Ράγιζε η καρδιά μου που τον έβλεπα έστι σε κακά χάλια, μα δεν τολμούσα. Τον λυπόμουν. Εκείνη τη μέρα, πήρα τη μεγάλη απόφαση: Ανέβηκα στην ταράτσα και τον πέταξα μ' όλη μου τη δύναμη στο πεζοδρόμιο. Όταν κατέβηκα να τον μαζέψω, βρήκα ακέραια τα μάτια και τη μικρή καρδιά. Τα κράτησα και τα κλείδωσα σε κάποιο συρτάρι που το ανοίγω μόνο μια φορά το χρόνο. Τότε τα βγάζω έξω, τα παρατηρώ και το μυαλό ταξιδεύει...

Ο μικρός προσελάνινος κλόουν γεννήθηκε μιαν άνοιξη, γι' αυτό τα γαλάζια μάτια του πλημμυρίζουν ήλιο και φως. Η καρδιά του όμως, είναι γεμάτη παγωνιά και θλίψη, γιατί ο κούκλος πέθανε ένα χειμώνα...

Το χαμόγελο θ' ανθίζει στα χείλη μου και θα φωτίζει το μάτια μου... Στην καρδιά όμως θα είναι πάντα χειμώνας...

Αθήνα 8 Γενάρη 1993

Πάνω απ' τα σύννεφα... Νίκος Πορτοκάλογλου

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου

Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου

Είδα ένα όνειρο παράξενο

χορεύαμε στον ουρανό

όλη η παρέα η παλιά σε πάρτι μαγικό

Πτώση

Που, οι χυμοί που ρουφούν οι βλαστοί;
άβατή μου πλάγια, προϊόν κατακρήμνισης.
Που, το χώμα που απλώνουν τις ρίζες;
Ερπετά και πετούμενα εγγύς σου αγαστοί.

Εγκρεμέ μου ολάνθιστε μ' επικίνδυνη κλίση,
πως μπορώ να ευφρανθώ τ' άρωμα σου;
Πως θα δρέψω τα άνθη που ποθώ ανεξέλεγκτα
στου κινδύνου αν μείνω την κρίση;

Κι αν στην πτώση μου επάνω, καταφέρω μαζί μου ένα άνθος να πάρω...

Ενδόριστος 5/11/09